در موسسه مطبوعاتی بازار پول و ارز تهیه شد؛
به گزارش خبرنگار بینالملل ایبنا به نقل از بلومبرگ، در حالی که بازار اختیار معاملات ایالات متحده به سمت ششمین سال متوالی ثبت رکورد حجم معاملات پیش میرود، برخی از نامهای شناختهشده در این صنعت نگران وابستگی بیش از حد به یک گروه کوچک از بانکها برای تضمین معاملات بزرگترین سازندگان بازار هستند.
بر این اساس تمامی معاملات اختیار لیست شده در ایالات متحده از طریق شرکت تسویه گزینهها (OCC) انجام میشود که در دورههای شلوغ روزانه بیش از ۷۰ میلیون قرارداد را مدیریت میکند. این معاملات توسط اعضای OCC ارائه میشوند که به انتقال معاملات به خانه تسویه کمک کرده و به عنوان ضامن در صورت ورشکستگی مشتریان خود عمل میکنند.
در میان اعضای OCC، گروه کوچکی از شرکتها در صدر قرار دارند و از میان دهها عضو، پنج شرکت برتر تقریباً نیمی از صندوق ورشکستگی OCC را در سهماهه دوم سال ۲۰۲۵ تأمین کردند. شرکتهایی مانند بانک آمریکا، گروه گلدمن ساکس و بانک ABN Amro به عنوان سه شرکت بزرگ شناخته میشوند که بیشتر موقعیتها را از سازندگان بازار که طرف دیگر تقریباً هر معامله اختیاری را میگیرند، مدیریت میکنند.
از این رو این واقعیت که حجم زیادی از معاملات از طریق تعداد کمی از شرکتها انجام میشود، ریسک خسارات گسترده را در صورت ورشکستگی یکی از این شرکتها افزایش میدهد.
«کریگ دانوهیو» مدیر عامل شرکت Cboe Global Markets، در مصاحبهای بدون نام بردن از بانکهای خاص گفت: «من فکر میکنم ریسک تمرکز قابل توجهی در میانجیگری تسویه وجود دارد و در این مورد نگران هستم.»
هر چند ریسک ورشکستگی یک بانک بزرگ غیرمحتمل است، اما غیرممکن نیست. دانوهیو خود تجربه تلخی از ورشکستگی یک عضو تسویه دارد: در اکتبر ۲۰۱۱، زمانی که او مدیر عامل گروه CME بود، شرکت MF Global اعلام ورشکستگی کرد.
خطر فوریتر این است که این بانکها ممکن است ظرفیت حمایت از رشد فوقالعاده بازار مشتقات لیست شده را نداشته باشند، به طوری که حجم روزانه متوسط OCC در اکتبر ۵۲ درصد نسبت به سال گذشته افزایش یافته است.
این موضوع منجر به افزایش تسویه توسط سازندگان بازار میشود، به این معنی که آنها به اعضای مستقیمتری از خانه تسویه تبدیل میشوند که خود با ریسکهای خاصی همراه است، زیرا سازندگان بازار معمولاً از نظر سرمایه نسبت به بانکها کمسرمایهتر هستند.
در این میان فقط تعداد کمی از بروکرهای تسویه توانایی انجام معاملات متقابل بین آتیها و اختیارها را دارند، که در آن موقعیتهای متضاد در ابزارهای مرتبط میتوانند یکدیگر را خنثی کنند و مقدار ضمانت لازم را کاهش دهند. به عنوان مثال، اگر یک تاجر در آتیهای E-Mini S&P ۵۰۰ خرید کند، اما در گزینههای S&P ۵۰۰ فروش کند، موقعیت ریسک خالص کاهش مییابد.
«آندری بولکویچ» مدیر عامل OCC، در این خصوص گفت: «فقط چند عضو وجود دارند که میتوانند از برخی از سازندگان بازار و به ویژه برنامه ضمانت متقابل حمایت کنند. فکر میکنم سازندگان بازار میخواهند این تغییرات را ببینند.»
چالش برای بانکها این است که حتی اگر خانه تسویه مربوطه توافق کند که به مشتری تخفیفی بر اساس سطح ریسک خالص بدهد، ممکن است چارچوب سرمایه خود بانک این دو معامله را به طور جداگانه در نظر بگیرد و نیاز به هزینههای اضافی داشته باشد.
این در حالی است که رژیم نظارتی غیرمتمرکز در ایالات متحده نیز کمکی نمیکند. بانکها تحت نظارت سیستم فدرال رزرو هستند، در حالی که معاملهگران و بازار گزینهها تحت نظارت کمیسیون بورس و اوراق بهادار قرار دارند و آتیها، از جمله آتیهای سهام، تحت نظارت کمیسیون معاملات آتی کالا هستند.
این بدان معناست که در برخی موارد، یک بانک ممکن است به مشتری خود مزایای توافق ضمانت متقابل را بدهد، در حالی که هنوز باید وجوهی را برای پشتیبانی از معامله کنار بگذارد.
در همین حال افزایش گزینههای با انقضای صفر روز و انفجار در حجم معاملات خردهفروشی چالشهای جدیدی برای اعضای تسویه به همراه داشته است، به طوری که هر گونه حرکت به سمت معاملات ۲۴ ساعته و ۷ روز در هفته میتواند فشار بیشتری به سیستم وارد کند و سطح بالاتری را برای دیگر شرکتها برای ورود به بازار ایجاد کند.
